Dalam astronomi, magnitud (Jawi: ‏مݢنيتود‎code: ms is deprecated ‎) ialah ukuran kecerahan objek, biasanya dalam jalur laluan yang ditentukan. Penentuan magnitud objek yang tidak tepat tetapi sistematik telah diperkenalkan pada zaman purba oleh Hipparchus.Nilai magnitud tidak mempunyai unit. Skalanya adalah logaritma dan ditakrifkan sedemikian rupa supaya bintang dengan magnitud 1 adalah tepat 100 kali lebih terang daripada bintang bermagnitud 6. Oleh itu, setiap langkah satu magnitud adalah 100 5 ≈ 2.512 {\displaystyle {\sqrt[{5}]{100}}\approx 2.512} kali lebih terang atau malap. Semakin terang sesuatu objek muncul, semakin rendah nilai magnitudnya, dengan objek paling terang mencapai nilai negatif.Ahli astronomi menggunakan dua takrifan magnitud yang berbeza: magnitud ketara dan magnitud mutlak. Magnitud ketara (m) ialah kecerahan objek dan bergantung pada kecerahan intrinsik objek, jaraknya dan kepupusan yang mengurangkan kecerahannya. Magnitud mutlak (M) menerangkan kecerahan intrinsik yang dipancarkan oleh objek dan ditakrifkan sebagai sama dengan magnitud ketara yang akan dimiliki objek jika ia diletakkan pada jarak tertentu 10 parsec untuk bintang. Takrifan magnitud mutlak yang lebih kompleks digunakan untuk planet dan jasad Sistem Suria yang kecil, berdasarkan kecerahannya pada satu unit astronomi daripada pemerhati dan Matahari.Matahari mempunyai magnitud ketara −27 dan Sirius, bintang paling terang kelihatan di langit malam, −1.46. Venus paling terang ialah -5. Stesen Angkasa Antarabangsa (ISS) kadangkala mencapai magnitud −6.Ahli astronomi amatur lazimnya menyatakan kegelapan langit dari segi magnitud pengehad, iaitu magnitud ketara bintang paling malap yang mereka boleh lihat dengan mata kasar. Di tapak yang gelap, adalah biasa bagi orang ramai melihat bintang dengan magnitud ke-6 atau lebih malap.Magnitud ketara adalah benar-benar ukuran pencahayaan, yang juga boleh diukur dalam unit fotometrik seperti lux.[1]